چهاردهم خرداد که از راه می‌رسد، ذهنم ناخودآگاه به گذشته می‌رود. نه به خاطره‌ای روشن و واضح—چون آن روزها که امام از میان ما رفت، من فقط یک کودک بودم. اما آن غم، آن بغضی که در چهره‌ی پدر و مادرم نشسته بود، در ذهن کودکی‌ام حک شد. بی‌آنکه معنای سیاست را بدانم، یا مفاهیم بزرگی مثل «انقلاب» و «رهبری» را درک کنم، فقط حس می‌کردم اتفاقی بزرگ افتاده. کوچه‌ها آرام بودند، صدای رادیو با لحنی دیگر پخش می‌شد، و پدر، ساکت‌تر از همیشه، به نقطه‌ای خیره مانده بود.