چهاردهم خرداد که از راه می‌رسد، ذهنم ناخودآگاه به گذشته می‌رود. نه به خاطره‌ای روشن و واضح—چون آن روزها که امام از میان ما رفت، من فقط یک کودک بودم. اما آن غم، آن بغضی که در چهره‌ی پدر و مادرم نشسته بود، در ذهن کودکی‌ام حک شد. بی‌آنکه معنای سیاست را بدانم، یا مفاهیم بزرگی مثل «انقلاب» و «رهبری» را درک کنم، فقط حس می‌کردم اتفاقی بزرگ افتاده. کوچه‌ها آرام بودند، صدای رادیو با لحنی دیگر پخش می‌شد، و پدر، ساکت‌تر از همیشه، به نقطه‌ای خیره مانده بود.

هر بار که تقویم به سوم خرداد می‌رسد، ذهنم بی‌اختیار به گذشته‌ای دور پرتاب می‌شود؛ به روزهایی که شهروندان این سرزمین، هر صبح با صدای آژیر، هر شب با نگرانی از بی‌برقی و بی‌خبری، و هر لحظه با دل‌شوره‌ای عمیق از «چه خواهد شد»، زیست می‌کردند. و در همین روزها، درست در دل تاریکی، چیزی روشن شد که نه صرفاً یک شهر، بلکه شأن یک ملت را بازگرداند: خرمشهر آزاد شد.